ที่ที่เธอไปยืนตรงนั้น
ที่ที่ไกลกันเกินไขว่คว้า
คำสัญญาเหมือนเดิมหรือเปล่า
ที่ที่เธอให้รอตรงนี้
สิ่งที่เพิ่มคือความเงียบเหงา
แต่ก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
คนที่รอยังรอเหมือนเก่า
ยังคงอยู่กับคำว่าเรา
แม้ได้กอดแค่ความว่างเปล่ามานานเท่าใด
นาที นาทีที่เดินพ้นผ่าน
มันยาวนานจนความเข้มแข็งละลาย
คนไปไม่รู้
คนอยู่ต้องทนอ้างว้างลำพังอย่างไร
ความเหงา
มันบาดจนความหวังฉันกำลังจะตาย
คิดถึงเธอ โปรดกลับมาเจอสักครั้ง
ยืนยันว่าวันเวลาที่ห่าง
เธอยังไม่เคยลืมไป ว่าใครที่รอ
สงสารคนที่รอบ้างไหม
สงสารใจที่มันปวดร้าว
มันเต้นเบาลงไปทุกที
รู้ว่าเธอจะกลับมาหา แต่ไม่รู้เวลาที่มี
มันมากพอให้รอหรือเปล่า
คนที่รอยังรอเหมือนเก่า
ยังคงอยู่กับคำว่าเรา
แม้ได้กอดแค่ความว่างเปล่ามานานเท่าใด
บางที บางคืนก็ยังไหวหวั่น
ว่าจะผ่านไปวันพรุ่งนี้ยังไง
คนไปไม่รู้
คนอยู่ต้องทนอ้างว้างลำพังอย่างไร
ความเหงา
มันบาดจนความหวังฉันกำลังจะตาย
คิดถึงเธอ โปรดกลับมาเจอสักครั้ง
ยืนยันว่าวันเวลาที่ห่าง
เธอยังไม่เคยลืมไป
อยากให้เธอรู้
คนอยู่ต้องทนอ้างว้างลำพังอย่างไร
มันท้อ มันเหนื่อยแต่รอ
แม้ฉันกำลังจะตาย
ทุกคืนวันมันผ่านไปอย่างเชื่องช้า
มีคำว่าวันนึงเธอจะมา
คอยหล่อเลี้ยงให้หายใจ
ในวันที่รอ
เป็นตายก็รอ